زندگی نامه امام قالون

اصل ونسب:

او ابو موسی عیسی بن مینا، مشهور به قالون، از موالی بنی زهرة در مدینه بود. اصل خانواده‌اش به روم بازمی‌گردد؛ جدّ جدّ او (عبدالله) در زمان عمر بن خطاب از رومیان اسیر شد.

لقب:

لقب «قالون» واژه‌ای رومی به معنای «خوب و نیکو» است. استادش امام نافع این لقب را بر او نهاد، زیرا هرگاه او قرآن می‌خواند، نافع می‌گفت: «قالون!» یعنی: نیکوست. و این نشانه محبت و رضایت استاد از شاگرد بود.

ولادت:

در سال ۱۲۰ هجری قمری به دنیا آمد.

اساتید و مشایخ:

بیشترین قرائت خود را نزد امام نافع انجام داد و گفته‌اند که حتی ربیبه‌ی نافع نیز بوده است.

او بارها نزد نافع قرائت کرد و گفته‌اند: «بارها قرآن را بر او خواندم و در دفترچه‌ای نوشتم.»

از بس نزد استادش قرائت کرد، نافع به او گفت: «دیگر کافی است! کنار ستون بنشین تا کسی را بفرستم که برایت بخواند.» این خود گواهی بر مهارت او و علاقه نافع به اینکه شاگردانش در زمان حیاتش به درجه استادی برسند.

همچنین نزد عیسی بن وردان (راوی ابوجعفر) نیز قرائت کرده است.

ویژگی ها:

بیشتر منابع آورده‌اند که قالون سنگین‌گوش یا کاملاً ناشنوا بوده است.

ابن حاتم می‌گوید: «او اصم بود، اما خطای قاریان را با نگاه به لب‌هایشان تشخیص می‌داد و اصلاح می‌کرد.»

علی بن الحسین بن شجاع می‌گوید: «آن‌قدر ناشنوا بود که اگر صدای شیپور هم به گوشش می‌رسید، نمی‌شنید. اما هنگام قرائت، لب‌های قاری را می‌دید و خطاهای او را برطرف می‌ساخت.»